Önce ben utandım , sonra renkler utandı tek , tek ....Beyazlar hızla terkederken bu hiyayedeki asli yerini , ardında bıraktığı katran koyuluğunda bir siyahtı ve gökyüzüne uzanan ellerimden dökülen mavimsi umutlar.... Soldu , yıprandı , gökkuşağına hayret içinde imrenerek ağladı renklerim ... Alınmış mı yoksa çalınmış bir hayatmıydı bu ? İçimdeki çocuğun kelebek kadar kısa hayatını mâteme boyarken , içindeki celladın egolarına tutkun bir serseri aşık mıydın ey kader ?
Senin kader dediğin şey ; kendi elyazınla alnıma yazdığın bir kara cümleydi yalnızca.....ve o kadar kapkaraydı ki içim , nedametlerin temizliğine teslim ettiğim beyazlarım bile griye döndü.... Yıllarca içime gömmek yetmedi bu sızıyı öldürmeye , baktığım her sarıda ve yeşilde silinmedi hafızamdan renkler . Ağlar iken gülüyor gibi yapmanın provalarına bile ihtiyaç duymadan başladım bu hayata. O kadar işlemişti içime kan ve gözyaşı , ölüm ve aşk , hayat ve kader.....!
Gözyaşlarım bile yetersizdi içimden akıtmaya bu lekeyi, damarlarımda kanım gibi akıyor diye kestim bileklerimi ... kan gibi , can gibi gezme içimde diye..... Ardında kalan sadece boş bir yürek miydi ? Viran bir şehre dönmüş bir yürek mi ? Bilmedin , bilemedin....sadece sustun kader....!
Senin cesaretinin bittiği yerde başladı benim hikayem. Nefretim kadar koyuydu intizarım. İnsanların her tokadında , her bakışında , her sinsice gülüşünde biraz daha kanattım bu yarayı ama asla konuşmadım , anlatmadım kimseye bu hikayeyi. Ve emanetin halâ burda capcanlı bir ceset gibi kabuslarıma karışmakta niye ? Bir kurşuna da emanet edebilirdim elimde kalan yarım yamalak hayatı....yada erken varabilirdim son durağa...yapamadım. Yine kader dedim.....!
Onlarca yıl geçti de aradan değişmedi bu yazgı , bu kırık dökük paramparça hikaye......benden çaldığın bir ömürdü ....şimdi başka hayatlarda utanmadan harcadığın , tükettiğin. Ve bugün itiraf ediyorken acılarımın en kuytularda kalmış yanlarını , yaşadığım müddetçe bitmeyecek figanım , bitmeyecek hüznüm , bitmeyecek gözyaşlarım. Şimdi ne zaman kırılsa kalbim , ne zaman bir darbe daha yesem ve sebep olduklarının bedelini tek başına ödemenin yalnızlığını yaşasam bir ''ah'' daha süzülecek gökyüzüne ey kader...!
Saçlarını okşayan o uzak yabancı şehrin gün gelecek toprakları kucaklayacak bedenini ; işte o zaman verilecek bu hayatın hesabı .....ölmeden durmayacak bu sızı.....ölmeden unutulmayacak bu yazı....ölmeden bitmeyecek bu hikaye....!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder