18 Ağustos 2015

Cevabını asla öğrenemeyecegim bir soru mahvediyor şimdi tüm gece ve gündüzümü. Bu gerçeği öğrenemeyecek olmanın pişmanligi öldürüyor beni. Herşeyden herkesden hırsımı hıncımı alamayacak kadar nefret ediyorum. Kendi benliğimi bir mengenede sıkıştırsam ve bedenimdeki tüm damarların içindeki kanı soğutabilsem. Ardımda iz bırakmadan yapmanın bir yolu olsa ve ben yok olduğumda hiç yaşamamış, bu dünyaya hiç gelmemis olsam. Bu öyle bir yokluk ki hiç var olmamak aslında.  Son günlerimi acizce, kimsesiz bir yatakta sancılar içinde kivranarak geçirmek istememin kime ne zararı var? Bir anda değil de yavaş yavaş, tüm günahlarımin bedelini ödeyerek ölmek istemememin neyi garip. Neyini sevdim ki bu hayatin, ne zaman sevdim ki.  Ne zaman elimdekinin kıymetini bildim? Her lütfun sonunda mutlak bir hata yaparak herseyiYok etmenin bir yolunu bulmadim mi? Kendi kendine kötülük yapma rekoru kırıyorsam ve ruhuma bunca kötülük yapıyorsam insanlar sadece bedenimdekileri görmek zorunda mi? Kanser olmalıyım dimi, çaresiz hastalıklara tutulmaliyim. Anca o zaman anlar bu aciz insanlar. Gerçekten acı çektiğimi ispatlayacak hiç mi birşey yok bu hayatta. İntihar etmem gerekiyor belki de....

18.08.2015

Hep son günkü gibi kal aklımda.  Balık ekmeğin kokusu, Kızkulesi'nin soğuğu, Yerebatan Sarnıcı nın karanlığı, İstanbul un silueti hep elin elimdeyken hissettigim hazla kalsın içimde. Sadece seni degil seninle birlikte koca bir şehri koca bir hayatı, gülüşümu, neşemi, umudumu kaybettim ben. Bir adım dahi atmak gelmiyor içimden. Ben ki tüm hayallerimi senin üzerine inşa etmistim. Gittiğim her yerde adımlarım seninle karışacakti sokaklara. Aldığım her kokuya senin nefesin dolacakti. Öyle çok ötelemis, öyle çok  biriktirmistim ki hayallerimi bir anda yaşayıp tüketmek istedim senle. Acelem hep bundandi, telaşım korkum hep yedi bitirdi beni. İşte bu yüzden sevgim nispetinde kırgınligim, sevgim şiddetinde bizi ayiranlara nefretim.

14 Ağustos 2015

Sen yoksun madem hatıran da olmasın artık... hayalin, kokun, sesin...hersey tek tek silinsin. 

Bu kadar nefret ediyorsan benden kalmasın bende tek bir anın. 

Kader diyordun ya hep,  elinden her geleni yapsaydin ve yine olmasaydı kader derdim, ama değilmiş işte bu hikayeyi kendin yazdın. Ve kendi yazdığın mutsuz sona beni de inanmak zorunda bıraktın. Beni hala seviyor olma ihtimalinden nefret ediyorum... Gözümde böylesine büyüttügum o ruh ikizim dediğim adamın böylesine korkak ve güçsüz olduğunu kabullenmek zoruma gidiyor.  Dayanması en kolay duygu sevmiyor olman. Sevgin bitti ve gittin. Sevgin bitti ve mücadelen de bitti. Sevgin bitti ve özlemin de bitti. Ben bir hiçim artık evet. Bunu kabullenmek inan seviyor olma ihtimalin kadar acıtmıyor beni.