Sözümden dönmemek adına kendimle verdiğim mücadeleyi, beynimin içinde dört dönen kırk bin tilkiye anlatma zorluğu çeksem de sanırım son hakkımı kullanıyorum. Sonlardayız galiba... Ben hiç vazgeçmeyecek gibi görünsem de oradan, bir yerde benim de kırılacak kolum kanadım. Neyi neden beklediğimi bilememenin boşluğundayım.
Benden ne istediğini, ne beklediğini anlayamamanın amaçsızlığındayım. Sana nasıl davranmalıyım ve bu bir sınavsa kazanmak için sadakat ve sevgim dışında nelere ihtiyacım var onu da bilmiyorum. Hiçbirşey bilememenin ızdırabıyla kıvranıyorum yine. Aramıza yolların değil, engellerin fırtınası girdiğinden beri buz gibi kesilen eski sıcak aşkımız eritilmeyi bekliyor senden gelecek iki güzel kelimeyle.
Belki de nafile bekleyişler bunlar, belki de çoktan tükettik tüm joker haklarımızı. Ama vazgeçmek için çok erken, ne kadar geç kalsak da herşeye...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder