Ruhumu sıkan bu mengene gevşemiyor, içim daraldıkça daralıyor ve sanırım nefes alamıyorum artık. Ama enteresan olan şu ki sana susuyorum ve senden habersiz yaşıyorum bu buhranı. Verdiğim sözümü tutmak zorundayım evet ama ne kadar bu ruh haline teslim olacağım Allah bilir. Ettiğim dualar, sığındığım limanlar tesellide zorlanıyor.
Belki de gerçekten yoksun, belki de gerçekten hazmettin bu sonu. Belki de gerçekten bensizliğe alıştırdın kendini. Beni bensiz sevmene tahammül edemiyorum. Beni benimle sev... Benimle kal....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder